Sint Petersburg, Pskov 6

Rusland lijkt soms wel wat op Nederland, maar alles is toch net een beetje anders. Om te beginnen de Russen zelf. Ze zullen je geen gedag zeggen als je iemand tegenkomt op bijvoorbeeld een doodstil weggetje. Wij knikken dan, of zeggen “Hallo”. Russen niet, die lopen langs je, zonder op of om te kijken. Maar dan zit Josée haar blaar op haar voet met een papieren zakdoekje te vertroetelen, dan komt er iemand met een doosje pleisters aan. Ook leuk zijn de musea. In elke zaal staat een, meestal nogal nors kijkende mevrouw, die je aanwijst welke kant je moet op lopen. Waag het niet een andere deur te nemen, of laat staan een zaal over te slaan. Nee, nee, éérst die zaal, al is er geen bal te zien, en dan pas die andere. Vandaag waren we in Petrovskoye, een prachtig landhuis met schitterende tuin wederom, ook weer binnen de grenzen van het nationale park hier. Best veel toeristen, het is zondag vandaag. In de hele wijde omtrek is er zeggen en schrijven één café. Zal wel druk zijn, denken wij dan. Mis, er zaten, geloof ik, vijf mensen. Allemaal stoeltjes buiten, een terras, binnen bestellen. Daar sta je in een soort gangetje met het toonbankje, waar je kunt zeggen wat je wilt. Dan wordt na een kwartier mijn soep gebracht, na tien minuten de andere soep, dan na tien minuten de salade, dan capuccino zonder melk, ook bijzonder, enzovoort. Nou valt dat nog mee. Het gebeurt ook dat het voorafje gelijktijdig met het hoofdgerecht komt, of zelfs daarna.