In China

30 juli

Als je in Mongolie een kudde geiten, koeien of zo aan ziet komen in een auto, dan rijd je er met een enorme vaart op af. De beesten moeten dan maar heel snel maken dat ze de auto ontwijken. En als je dan werkelijk op het punt staat er eentje dood te rijden, dan houd je een beetje in.. Zo gaat het in de stad ook. Alleen dan met voetgangers. Het is even wennen, maar je leert het snel. Doorlopen of even wachten, ze scheuren vlak nog even voor je langs, maar remmen wel als ze je echt haast aan gaan rijden. Vandaag de stad bekeken, veel in aanbouw, beetje een zooitje. Niet echt vies, maar dat komt volgens iemand hier omdat in de communistische periode er altijd al veel mensen aangesteld waren om op te ruimen. Zou best kunnen kloppen. In Moskouse metrostations lopen ze ook de hele dag te vegen. Morgen vroeg op voor de trein naar Beijing enne….. Josée is nu aan de diarree. Verder alles OK.

 31 juli

We werden vanochtend om 6 uur bij het hotel opgehaald. De trein vertrok om kwart over zeven. Nog wel een beetje zwakjes op mijn maag dus ik duik nog maar even het bed in. We beginnen nu aan de laatste etappe van onze treinreis en hopen morgen om twee uur in Beijing aan te komen. Het landschap is tamelijk monotoon en minder interessant dan we hadden verwacht. We rijden door het zuidoostelijk deel van Mongolie, de Gobiwoestijn. Af en toe een paar kamelen of een mannetje met een rood of groen vlaggetje om aan te geven of de trein wel of niet kan doorrijden. Het is een enkelspoor met vrij veel goederentreinen. Onze trein rijdt maar twee keer per week dus personentreinen zijn er maar weinig. Voor de rest weinig tekenen van leven en dat urenlang. Om zeven uur ’ s avonds komen we bij de Mongoolse grens aan. Het paspoortenritueel begint weer. De paspoorten worden ingenomen en we moeten telkens terug in de coupes als er weer een controleur van het een of ander voorbij loopt. We mogen dan niet op de gang staan. Vervolgens volgt de operatie treinonderstel verwisselen waarvoor 3 uur is berekend. Het Russische en Mongoolse spoor is immers breder dan het Chinese en zodoende moeten alle wagons van een nieuw onderstel worden voorzien. De wagons worden van elkaar losgekoppeld, de onderstellen worden losgeschroefd en de wagens worden met een enorme krikinstallatie opgetild met de mensen en al er nog in. De nieuwe onderstellen komen allemaal tegelijk aangereden en ze duwen de oude er onderuit. Dan laten ze de trein weer zakken. Heel veel lawaai, gebonk, geschud, voor- en achteruit gerij en getoeter. Om een uur ’s nachts vertrekken we.

1 augustus

Goed geslapen, heel rustig, want de Chinese rails doen niet meer kedeng-kedeng. Het landschap is ontzettend veranderd. Gisteren uren door een groen-bruine vlakte gereden en vandaag ineens bergen, echte. Hoe dichter bij Beijing we komen hoe hoger ze worden. Volgens de Lonely Planet moeten we de Chinese muur kunnen zien en is er zelfs een stop waar je foto’s kunt maken. Nou, niet hoor. De trein rijdt flink door en alleen in de verte een klein stukje muur gezien. De temperatuur is ook flink gestegen naar zo,n 35 graden als we Beijing binnen rijden. Op het perron nemen we afscheid van Annelies en Frank. Zij zijn de hele trein reis onze coupégenoten geweest. We hebben wel in Rusland andere hotels gehad en in Mongolië een andere rondreis, maar in de trein zaten we steeds weer samen. En dat klikte ontzettens goed en we hebben enorm veel lol gehad. Want ja, je kunt ook vier dagen met een snurkende of stinkende Mongool zitten. Dan heb je toch echt een stuk minder leuke herinnering aan je treinreis, denk ik. Er hangt een grijze mist boven Beijing van de smog. We zitten in een prachtig klein hotelletje in een oude wijk, vlakbij een uitgaanswijk vol barretjes en restaurants aan een meer. Wel een verschil met Mongolië, maar ook wel weer prettig. We hebben heerlijk gegeten en we hebben een echte douche en een WC. Mensen, wat een luxe!