In Mongolie 1

22 juli 

Lekker geslapen in onze homestay aan het Baikalmeer. Piepklein kamertje, wc op de gang. We zijn opgehaald en met de bus gebracht naar het openluchtmuseum. Twee jaar geleden hebben we er ook al twee gezien en deze leek er ook weer aardig op. Houten huisjes en wat boerenwerktuigen.

Daarna naar Irkutsk waar we een flatje kregen samen met een ander Nederlands stel. Nadat we de stad bekeken hadden, zijn we over de markt gestruind. Heel groot, vooral de groentemarkt. Eigenlijk de grootste groentemarkt die we tot nu toe gezien hebben. In een soort markthal kon je ook veel nep-merkkleding, voornamelijk t-shirts, schoenen en trainingspakken kopen. Leuk Armani t-shirt gekocht. Maar in de trein waar we onze coupé weer delen met Annelies en Frank, zag Annelies dat er  geen Armani, maar Arnami op stond. Daar kun je dus niet mee gaan lopen in Nederland!

Het was de hele dag weer warm en zonnig, maar tegen de avond begonnen er donkere wolken te verschijnen. Wij stapten flink door naar onze flat, maar toen we in de buurt kwamen begon het te stortregenen. We hadden gelukkig het adres bij ons, de goede flat echter konden we alsnog niet vinden. Josée bleef maar even onder een afdakje staan met de tassen en ik ben de flat gaan zoeken. Gelukkig bleek hij niet ver weg om een hoekje te staan. Maar een plassen op de straten, niet gewoon. De afvoer van de daken komt hier in Rusland gewoon op het trottoir uit, en die zijn redelijk oneffen, dus in een mum van tijd staan er tientallen centimeters water op veel plekken op de straat.  Een feest voor sommige automobilisten.

23 juli

Half vier op. Stipt om tien over vier kwam het busje ons ophalen om ons naar het station te brengen. Nadat we eerst een beetje gekletst hadden, zijn we toch nog even gaan slapen. Het landschap is nu echt veranderd. De eeuwige berken- en naaldbossen zijn verdwenen en door ons nogal vuile raampje van de Chinese trein, zien we groene heuvels en weinig huizen. Het begint al een beetje op Mongolië te lijken.

Dan begint het Grote Grens Gebeuren. De Russen komen in de trein om de paspoorten in te nemen. De ene chagrijnige Bulstronk na de andere komt de coupéʹs langs, soldaten met honden, een man met een zaklantaarn kijkt in alle hoekjes van ons compartiment. Dan mogen we eruit. Buiten is een winkeltje waar je nog wat kunt inslaan. Wat ze zoeken, ik weet het niet. Rusland in ging zo soepel. Wat maakt het hun nu uit wat we meenemen? Na drie en een half uur vertrekt de trein weer en komt na een half uurtje rijden langs prikkeldraad-hekken weer tot stilstand bij de Mongoolse grens. Daar begint alles weer van voren af aan. Alleen deze keer mogen we er niet uit en het duurt ook minder lang. Maar anderhalf uur.

24 juli

Het is een uur of acht als we in Ulan Baatar zijn. Daar worden we opgehaald en krijgen we eerst een uitgebreid ontbijt in een hotel. In een grote eetzaal zit wel een mannetje of vijftig. Meest mensen van Tiaratours die aangekomen zijn. Maar daarna gaat iedereen naar zijn bestemming. Veel gaan naar het Terelj-park, sommigen blijven nog in de stad en wij gaan met een echtpaar en een jongen de groene route doen.

De eerste honderd en nog wat kilometers gaat over normale geasfalteerde weg, maar daarna beginnen de “normale” Mongoolse wegen, zandpaden vol kuilen. Als de kuil te diep wordt en er water in blijft staan wordt er gewoon een nieuw pad naast platgereden. Zo rij je soms op 6-baans wegen van karrensporen. ’s Avonds geslapen in een zgn. gerkamp. Allemaal tenten, maar met een restaurantje en een douche, even warm dan koud, even warm dan koud. Enz.

25 juli

Een lange rit over “bumpy roads”. Je hebt het na haast een dag zo rijden wel een beetje gehad. Maar ja, we zijn immers in Mongolië. Toch wordt er hard gebouwd aan nieuwe wegen. Waarschijnlijk zijn over een jaar of vijf alle hoofdwegen geasfalteerd. We kwamen na veel geschud en geschommel weer bij een weg in aanbouw en de chauffeur van ons busje dacht handig te zijn en reed lekker op de stenige ondergrond die al klaar was. Maar na een paar kilometer stopte de weg en moesten we achteruit omdat de weg op een soort van dijkje aangelegd was. Toen zag de chauffeur een mogelijkheid om de weg te verlaten en ongeveer 45 graden overhellend stommelden we weer het gras in.

Nu zijn we bij een nomadenfamilie. We hebben oma, dochter, zoon en kleindochter gezien. We kregen thee, wat eigenlijk amper thee is, maar een beetje zoutig, melkerig water en hebben mooie plaatjes gemaakt van het melken van de yaks. Strakjes eten we hier. Benieuwd wat we krijgen.

26-7

Het was een soort soep met noedels met schapenvlees en vandaag voor lunch knoedels met schapengehakt gevuld.

Vannacht heeft het gegoten. En Anar, onze gids, zei dat het zo zou blijven tot morgen. Gelukkig werd het droog en scheen zelfs de zon vandaag! Vanochtend de berg opgelopen, vol met bloemen, Edelweiss, prachtige blauwe klokjes en ridderspoor.

Vanmiddag moest onze chauffeur onze gastheer ophalen. Hij is zo’n beetje de burgemeester van het dorp verderop. Een prachtige Mongool, groot, breed en een schitterende baard. In het dorp waren we echt een bezienswaardigheid. Waar maak je dat nog mee? Kinderen die niet om snoepjes vragen, lieve mensen die het leuk vinden om met hun kindje op de foto te gaan en mensen die je verbaasd bekijken, maar wel vriendelijk glimlachen. We zijn ook nog in het gemeentehuisje geweest, waar boven het bureau van onze burgemeester een foto hangt van worstelaars, waarvan er drie zonen van hem zijn. Ook hijzelf worstelde een paar jaar geleden nog en was blijkbaar ook nog meerdere malen kampioen, want er hangen medailles in hun tent.

Het landschap is hier schitterend. Veel foto’s genomen van grazende paarden, yaks en schapen. ’t Is ook een prachtig gezicht om de zoon van de familie op zijn paard de kuddes bijeen te zien drijven. Soms een beetje Ierland, maar dan honderd keer weidser en grootser.