Trans Mongolie, in de trein

18 juli

We zitten in de trein. Gisteravond door Dimitri opgehaald en naar het Yaroslavski-station gebracht. We zijn als groep ingecheckt en we blijven tot Ulaan Baator bij elkaar. Best aardige mensen allemaal. Wij delen de coupe met Annelies en Frank, een stel uit Katwijk. Vannacht redelijk geslapen. Je moet even wennen aan het gewiebel en het geluid. Het bed is een beetje smal en hard, maar goed te doen en schoon.

Voorlopig een beetje organiseren, spullen zoeken, weer de bank opklappen en weer zitten. We zijn, behalve vannacht dan, nu een keer gestopt, in Kirov. Daar bij een paar vrouwen kefir, zure bommen en piroski gekocht. En met de worst die Annelies en Frank hadden, genoten we aldus van een vorstelijke lunch.

19 juli

Ik dacht heel veel tijd te hebben om heel veel te lezen en heel veel films te kijken, maar het

grootste gedeelte van de tijd zitten we te kletsen en naar buiten te staren. Het landschap is niet heel spectaculair, maar dat wist ik al van tevoren. Soms heel veel bossen, berken en sparren, en nu weer wat meer graanvelden. Om de drie uur stoppen we ergens voor een kwartiertje of zo en kunnen we wat inslaan. Da’s maar goed ook want we kunnen in de restauratie niet eten. Daar is het constant gereserveerd voor groepjes Duitsers. Je kunt je het commentaar van de Nederlanders voorstellen.

20 juli

In elke wagon is een provodnik aanwezig. Dat is een vrouw die je ticket controleert, de wc schoonhoudt, stofzuigt enzovoort. Meestal zijn dat in Rusland stevige, kordate vrouwen van middelbare leeftijd. Zo niet in onze coupė. Wij hebben een jonge Russische beauty van een jaar of 19, die zich meer bezighoudt met een paar jonge, puistige, tè veel rokende medereizigers dan met de hygiënische staat waarin onze toiletten zich bevinden. Maar vanochtend kwam de opper-provodnik langs en nu loopt ons wagonopzichtertje zelfs de ramen te zemen.

Gisteravond hebben we op het station van Barabinsk heerlijke gerookte vis kunnen kopen. Het was wat onhandig eten op ons kleine tafeltje zonder fatsoenlijk keukengerei, maar hij was heerlijk en mijn handen stinken niet meer naar vis, wat ik vreesde. We hadden gisteren echt een supergezellige dag. Frank zei ook, dat het eigenlijk steeds leuker begint te worden. Je zou denken dat je je gek gaat vervelen na een dag in die trein, maar dat is dus niet het geval. Je hebt niet het idee van :wanneer zijn we er nu, schieten we al een beetje op? Want je weet gewoon dat je hierna nog een dag moet en een nacht. Je idee van tijd klopt natuurlijk ook niet meer, want op je horloge en in de trein is het nog steeds Moskou-tijd, maar buiten is het al drie of vier uur later. Gisteren zaten we zo te bomen over van alles en nog wat, dat we pas om een uur of half twee redelijk beneveld van de wodka ons bed inrolden. Maar vanochtend stond ik er wel om zeven uur al weer naast, want dan is het eigenlijk al weer haast middag. Nogal onoverzichtelijk allemaal, maar we hebben weer een dag voor de boeg om uit te rusten en eventueel bij te slapen.

21 juli

Hoera! Eruit! Het was heel gezellig de laatste dag, daar niet van, maar toch wel fijn om weer een eindje te kunnen wandelen, ofschoon we het echt supergezellig hadden gehad met Annemarie en Frank, maar ook met andere medereizigers. En ook met de Russen, hoewel de conversatie niet altijd soepel was verlopen, neem je als vrienden afscheid. We zijn uitgestapt in Irkoetsk en toen met een flinke groep naar Listvianka aan het Baikalmeer gereden, waarna we bij verschillende hotels werden gedropt. Ons hotel is een zgn.homestay. Wij dachten bij een Siberische familie thuis te komen, maar het is gewoon een eenvoudig hotel. WC en douche op de gang, een piepklein kamertje, maar een super uitzicht op het Baikalmeer. Na hier een beetje rondgelopen te hebben, wilden we een boottocht maken, maar die bleken allemaal volgeboekt te zijn op de reguliere ferry naar het dorp verderop na. Toen hebben we die dus genomen en zo zaten we dus de hele middag in een plaatsje, waar géén restaurant of café was. Gelukkig waren er wel twee piepkleine winkeltjes (kiosk heet dat ook hier), waarvan de één voornamelijk bier verkocht, maar de andere ook piroski (een soort gefrituurde, gevulde broodjes) met aardappel en kool. En we hebben heerlijk gewandeld en in de zon gezeten. Die was zo fel, dat ik de hele middag met mʹn t-shirt op mijn hoofd liep, zelfs, tot mijn schaamte achteraf, in de kiosk. Goh, wat zie jij bruin. Waar ben jij geweest? Oh, in Siberië.