Surakarta en nu in Surabaya

Na twee nachten zonder internet in Solo zijn we nu in Surabaya. Een verschil van dag en nacht, tenminste wat het hotel betreft. Solo heet ook wel Surakarta en is een niet al te grote plaats, zo'n 60 km van Yogyakarta. We gingen met een 3e klasse trein, wat heel gezellig was. Geen gereserveerde plaatsen, dus veel volwassenen en vooral kinderen op de grond.  Mooi landschap, veel rijstvelden met boeren aan het rijst planten, oogsten, ploegen. Vanwege het klimaat gebeurt dat allemaal gelijktijdig, je hebt immers geen seizoenen, alleen droge en natte tijd. En rijst groeit het hele jaar door. 

Maar toen kwamen we dus in Solo. Beetje saai, vonden we, na Yogya. Veel dichte winkels, maar dat kwam omdat het zondag was. In Solo zijn vooral veel groothandels en die zijn dicht op zondag. Mensen zitten in de pikkedonker op straat voor die dichte rolluiken te eten en te kletsen. Het ziet er allemaal een beetje troosteloos uit, maar zij vinden het blijkbaar heel gezellig. De volgende dag was het allemaal wat gezelliger. We kwamen op een overvolle overdekte markt terecht met looppaden van maximaal een meter breed en omdat het ook allemaal groothandel is moeten zich daar dan tussen de mensen ook nog karren, volgeladen met balen spullen doorheen zien te wurmen. Wel wat te veel van het goede.

Maar nu over ons hotel in Solo. Een groot hek sloot een onverwacht ruime binnenplaats af in een best wel smal straatje. Het is, of liever was, een prachtig oud huis. Nog helemaal ingericht met tafels, kasten, serviesgoed. Er is zelfs nog een kamer vol met gamelaninstrumenten. Maar de kamers waren echt belachelijk rottig. Geen warm water, een soort stenen tobbe, waarin je je onmogelijk kon wassen. De wc moest je doorspoelen met een roze plastic steelpannetje. Ons werd gevraagd of we handdoeken wilden. Ja, die wilden we wel en ook graag nog een laken, want we voelden er niet veel voor om zo op dat bed te gaan liggen. Kijk, een kussensloop konden we nog wel improviseren met een t-shirt. Maar de airco werkte redelijk en ze hadden zelfs een vrij schoon zwembad. Dus het was niet allemaal kommer en kwel.

Maar nu in Surabaya. Een grote stad, waar we een hotel hebben, zoals we nog nooit hebben gehad. Het voormalige Oranje hotel. Chique mensen, je weet niet wat je meemaakt! Een prachtige kamer, zithoek. Prachtige oude wastafel met koperen kranen, bad, aparte douche, apart toilet. Schitterende meubels, smaakvolle schilderijen. Buiten klaterende fonteinen, geschoren gazons, buigende obers. Niet overdreven hoor. Zo sjiek hebben we nog nooit gezeten. En dat na die vlooientent in Solo.