Yogyakarta

Een flinke reis met de trein vandaag. Acht uur wel te verstaan. Van Bandoeng naar Yogya. Maar niet vervelend hoor. Een prachtig landschap met rijstvelden, kokospalmen en bergen. Meestal rij je door vlak land, maar soms over smalle bruggen over diepe dalen. Alles heel groen. Mensen die op de sawa's aan het werk zijn met rieten hoeden op, hier en daar zijn ze bezig met de rijstoogst en dan slaan ze met bossen rijst op grote "zeven" en dan vallen de korrels op grote matten , waarop de rijst dan te drogen gelegd wordt. Vaak pal naast de spoorbaan, of waar maar een plekje is. Bij elk station komen hordes verkopers in de trein met drinken en vaak heel raadselachtige, gebakken spulletjes. We hebben voor de zekerheid maar niets genomen, behalve een zak mandarijnen.

Vanavond gegeten in een drukke toeristische straat vlakbij het hotel. Leuk buurtje, veel buitenlanders, maar lekker sfeertje. En goed eten ondanks de toeristische uitstraling van de zaak. Het eten is trouwens overal superlekker. Altijd vers gemaakt, zelfs in kleine tentjes langs de straat, zoals die, waar we gisteren in Bandoeng tussen de middag aten.

Op de terugweg van het restaurant liepen we nog langs een gebouw waar gamelanmuziek uit naar buiten klonk. Wij natuurlijk voorzichtig dichterbij kijken. Een man nodigde ons uit om naar binnen te komen. Het waren mannen uit een naburig dorp die gewoon voor de gezelligheid daar kwamen spelen, omdat dat in hun dorp na tien uur niet meer mocht. Het gebouw was de voormalige Engelse ambassade. De ambassadeur was al lang overleden, maar het huis was nog in bezit van de familie en deze mannen mochten gebruik maken van het gamelaninstrumentarium, dat daar nog stond. Ik heb mee zitten kijken op hun bladmuziek maar kon het niet volgen. Sommige regels worden vaak herhaald en dan zijn er ook nog wisselingen in tempo wat het er niet gemakkelijker op maakt. We kregen spontaan thee en iets te eten en iemand vroeg zelfs of we nog bami wilden, maar aangezien we net uit het restaurant kwamen, hebben we dat maar afgeslagen.

 

Donderdag.

Vandaag een scooter gehuurd. Eerst maar even alleen gereden om te wennen,  want het is wel erg druk op straat. Maar het valt wel mee. Je moet wel overal ogen hebben, want alles haalt links en rechts in en je moet wel meerijden met de horde anders word je van de weg getoeterd. Maar ze stoppen wel voor het rode licht, al snap ik dat ook niet altijd. Want dan heb je groen en dan komen ze alsnog drie rijen dik uit de zijstraat gescheurd. 

Vandaag naar de Pranambanan gereden. Een groot tempelcomplex uit de negende eeuw, zo'n 17 km uit de stad. Een ruïne, maar wel een imposante ruïne. Schitterend mooi om die pagodes, of hoe ze dan ook mogen heten, te zien liggen, temidden van de bomen. Nog veel reliëfs te bewonderen op de muren. Ook nog wel hopen stenen, dus er kan nog wel iets aan opgeknapt worden. De entreeprijs is fors, zeker voor Indonesische begrippen. Zo'n 15 dollar. Maar daarvoor houden ze de boel wel keurig aangeharkt en afval-vrij.

Toen nog naar Jalan Malioboro geweest, dè straat als je souveniers wilt kopen. Je scooter kun je op een soort parkeerplaats kwijt, kost je  een kwartje, maar dan wordt er op gepast en halen ze hem er voor je tussenuit.